Bedevîlikte (eski zamanda) beşer (insan), üç dört şeye muhtaç oluyordu. O üç dört hâcâtını tedarik etmeyen, on adette ancak ikisiydi.
Şimdiki garp medeniyet-i zâlime-i hâzırası (batının zalim medeniyeti), su-i istimâlât ve israfat ve hevesatı tehyiç (çoşturmak) ve havâic-i gayr-ı zaruriyeyi (gereksiz ihtiyaçları), zarurî hâcatlar (ihtiyaçlar) hükmüne getirip (gibi gösterip), görenek ve tiryakilik cihetiyle, şimdiki o medenî insanın tam muhtaç olduğu dört hâcâtı yerine, yirmi şeye bu zamanda muhtaç oluyor. O yirmi hâcâtı tam helâl bir tarzda tedarik edecek, yirmiden ancak ikisi olabilir; on sekizi muhtaç hükmünde kalır.
Demek, bu medeniyet-i hâzıra (şimdiki) insanı çok fakir ediyor. O ihtiyaç cihetinde (sebebiyle) beşeri (insanı) zulme, başka haram kazanmaya sevk etmiş. Biçare avâm, havas tabakasını (zengin tabakasıyla) daima mübarezeye (çekişmeye) teşvik etmiş.
Kur'ân'ın kanun-u esasîsi olan "vücub-u zekât, hurmet-i riba (zekat verip faizden kaçınmak)" vasıtasıyla avâmın havassa karşı itaatini ve havassın avâma karşı şefkatini temin eden o kudsî kanunu bırakıp burjuvaları zulme, fukaraları isyana sevk etmeye mecbur etmiş. İstirahat-i beşeriyeyi zîr ü zeber etti (huzur ve istirahat kaçtı).
Risale-i Nur Külliyatı (Emirdağ Lahikası 2)
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder